απέναντι στον επαγγελματικό χαρακτήρα του αθλητισμού! ενάντια στήν πολυδιάσπαση της ΑΕΚ μας! μακριά απο τίς ανώνυμες εταιρίες τής ζωής μας-γιατί η ΑΕΚ είναι η ζωή μας!
Για εμάς η ΑΕΚ κατ αρχήν είναι η ερασιτεχνική ΑΕΚ. Παλεύουμε ενάντια στήν πολυδιάσπαση των τμημάτων της. Παλεύουμε για ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΕΚ Αγωνιζόμαστε ωστε να μπορέσει η ΑΕΚ να αναπτύξει ΟΛΑ τα ολυμπιακά αθλήματα. Θεωρούμε ότι φυσική έδρα της ΑΕΚ μας είναι η Νέα Φιλαδέλφεια. Απαιτούμε η έδρα ΟΛΩΝ των αθλημάτων της ΑΕΚ νά είναι στήν φυσική και ιστορική της έδρα.
Ο Λόγος ύπαρξης της ΑΕΚ δέν είναι συμπληρωματικός του αθλητικου και πολιτικού κατεστημένου της χώρας μας. Η ΑΕΚ δέν υπάρχει για να μπορεί να αδικεί, επειδή αδικήθηκε.
Δέν είμαστε εμπορικοί υποστηρικτές του σήματος μιας κάποιας ανώνυμης εταιρείας - δέν είμαστε πελάτες κανενός.
Ο Σπύρος Κοντούλης Γεννήθηκε το 1915 στον Πειραιά. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο απο την Άμυνα Πειραιώς το 1931 και το 1935 βρέθηκε στην ΑΕΚ. Τον Ιούνιο του 1944 εκτελέστηκε απο τους Γερμανούς στην προσπάθεια του να αποδράσει απο το φορτηγό που τον μετέφερε για εκτέλεση απο τις φυλακές Χαϊδαρίου στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Έπαιξε 3 φορές με την Εθνική Ελλάδος.
ΓΙΑ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΤΗΣ ΠΑΕ ΑΕΚ
...επειδή είμαστε σίγουροι, ότι η ιδιοκτησία της ΠΑΕ-ΑΕΚ δέν έχει καμμία απολύτως συμφωνία με το ελληνικό δημόσιο, ώστε να συντηρεί το ΟΑΚΑ, παρακαλούμε πολύ τον Πρόεδρο της ΠΑΕ κο Ντέμη Νικολαίδη, ΝΑ ΑΓΝΟΗΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ ( σέ τελική ανάλυση, απο που κι εως που θά πρέπει να πάρει υπόψιν του, τήν γνωμη των πελατών ...? ) και να δρομολογήσει άμεσα ΟΛΕΣ εκεινες τις απαραίτητες ενέργειες ωστε να φτιαχτεί το γήπεδο της ποδοσφαιρικής ομάδας ΟΠΟΥ Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ θέλει....! Γιατί όλοι εμείς ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ( κοίτα τώρα ... ) ότι το γήπεδο δεν κατασκευάζετε, αντισταθμιστικά, λόγω του άρθρου 44...
...άθλιοι είναι όλοι αυτοί, που με διάφορες μεθόδους, προωθούν τα άθλια οικονομικά συμφεροντά τους μέσω ΚΑΙ του ποδοσφαίρου...κερδοσκοπώντας στήν πλάτη τών εργαζομένων και τού λαού! ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ TOΥΣ! Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ- ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ !
ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΠΑΙΚΤΗ ΤΗΣ ΑΕΚ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟ ΑΡΔΙΖΟΓΛΟΥ
Από το ότι, ορμώμενος, τα χρόνια περνούν γρήγορα και αυτό το βρίσκω πικρό και άδικο και από το ότι ο ποιητής παλαιότερα Δικταίος Άρης εκράτησε ως αφιλοκερδής τεχνίτης στην πενιχρή αθανασία του τον άλλοτε σπουδαίο παίκτη της ποδόσφαιρας Ηλία υιόν του Υφαντή-του Ολυμπιακού Πειραιώς-τονίζοντας τα κάλλη του και την ευμορφία του παράλληλα με τον μακαρισμό ευτυχισμένος (να ‘ν’) ο Πειραιάς που έχει φορτώσει τόσες απ’ τις ελπίδες του πάνω σε τέτοια αγόρια θα υμνήσω και εγώ με τη φτωχή την πένα μου τον μοναχικό πλην όμως φιλότιμο χαρακτήρα του παίκτου της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου. Θα υμνήσω Γιατί το παιδί αυτό από τις ταπεινές τις γειτονιές του Περισσού προερχόμενο. Της Ριζουπόλεως και της Σαφράμπολης. Ήταν το μόνο από πολλούς άλλους που παρά την υπεροψία της νεότητάς του εκράτησεν ενός λεπτού στα μυστικά σιγή για τους αποχωρήσαντες βετεράνους που δεν επέτυχαν πολύτιμο γκολ σε κρίσιμη στιγμή απορρίπτοντας έτσι ακόμα και τον θάνατο μια και αγνόησε όλους αυτούς τους αθλητές που τώρα βρίσκονται στο χώμα. Θα υμνήσω. Γιατί το παιδί αυτό κατεβαίνοντας –όπως προείπα-από τους καλύτερους αέρηδες, ήταν το μόνο που πάντα με εύστροφες κινήσεις επετύγχανε την εκπόρθηση της αντίπαλης εστίας σε ξένα γήπεδα προπάντων κάνοντας έτσι να ακουστεί ανά την υφήλιο το όνομα της μικρής πατρίδας μας ενώ συνάμα εχάριζε λέγω εχάριζε με την πράξη του αυτή μια ολοφώτεινη νύχτα Χριστουγέννων στους αστέγους της πλατείας Ομονοίας παρά το ότι ετούτο εστοίχιζε εις τον ίδιο αρκετά τον έκλεινε μόνο σε ένα σπίτι αγρίμι τρομαγμένο που έβλεπε το κορμί του ακρωτήρι, ερημικό ακρωτήρι. Ω, δεν ημπορώ να φαντασθώ το γήρας στα αλογίσια πόδια του παίκτου Χρήστου Αρδίζογλου. Δεν ημπορώ να φαντασθώ την ώρα που τα παπούτσια του θε να κρεμάσει θα φύγει από τα γήπεδα θα σταδιοδρομήσει ως επιχειρηματίας ή χωροφύλαξ έστω και θα βρεθεί υπό μετάθεσιν στην Αταλάντη Στην Αταλάντη και πάλι λέγω όπου το παιδί του μη γνωρίζοντας από γήπεδα, «αστέγους», φιστίκια – αστέρια στα πανέρια των μικρών του σινεμά θα γράφει στις εκθέσεις του «Ο πατέρας μου εγεννήθη εις την Αθήνα. Ήρθε στην Αταλάντη προς αναζήτηση εργασίας όπου εγεννήθηκα και εγώ». Τιμή και δόξα στον παίκτη Χρήστο Αρδίζογλου Που θα σηκώσει για άλλη μια φορά τελεσίδικα πια όπως ο τρελοί τους επιταφίους των νεκροταφείων την ασήκωτη μοναξιά μας και θα φύγει.